- 16 Eki 2021, 11:05
#4297
Konu Michael Jackson'a yönelik iddialara gelince, Michael'ın sesini pek duymuyoruz. Jackson'ın bunca yıldır hayatını çevreleyen hikayeler hakkında yorum yapmasına veya kendi düşünce ve duygularını paylaşmasına izin verilmedi. Bu arada, onu suçlayanlar medya tarafından kucaklandı ve konuşmaya teşvik edildi.
Jackson'ın tepkisi ve ruh hali hakkındaki hikayeler ancak Jackson'ın ölümünden sonra aniden su yüzüne çıktı. Michael'a yakın olanlar, suçlanma çilesinden tamamen kurtulmak için mücadele eden, kalbi kırık bir adamdan bahseder.
Michael'ın ağabeyi Jermaine Jackson, kitabında dava günlerini Jacksonların bakış açısından yazıyor. Bir sabah Michael, mavi pijama pantolonu ve ceketiyle mahkemeye geç geldi . Medya, Jackson'ı "dağınık" görünümü nedeniyle eleştirdi, alay etti ancak onun nedenleri vardı.
O sabahın erken saatlerinde, Jackson evinde ağır yaralandı ve hastaneye kaldırıldı. 10 Mart 2005, kendisini suçlayan Gavin Arvizo'nun kürsüye çıkmasından bir gün sonraydı. Jermaine anlatıyor; cep telefonum çalıyor. Sesi endişeli olan Annem: 'Michael hastanede'. Hasteneye gittim, İçeri girmeme izin verdiler. İçeride perdeler çekilmişti. Yarı ışıkta Michael duruyor, desenli mavi pijama altı ve siyah bir ceket giymiş. Neredeyse fısıltıyla. 'İyi misin?' diye soruyorum. "Sadece sırtımı incittim." Zorla gülümsüyor.
Duştan çıkarken çiftlikteki düşüş onu sefil bir acı içinde bıraktı ve hayatın onu dövmeye devam ettiği bir zamanda son yumruk gibi görünüyor. Michael göğüs kafesindeki ve belindeki acıyla yüzünü buruştursa da, zihinsel acısı çok daha büyüktü.
Jermanie kitabında şöyle devam ediyor: Michael gözlerini yerden kaldırıyor. Onu gördüğüm en üzgün hali ama sadece konuşmak istediğini söyleyebilirim.
Şimdiye kadar duygularını nadiren önümüzde açığa çıkardı. Kontrollü ve kararlı biriydi. Ama kontrollü tavrı şimdi bozuldu, şüphesiz dünkü tanıklığı tetikledi ve bu sırt yaralanmasının hüsranıyla birleşti.
'Benim hakkımda söyledikleri hiçbir şey doğru değil. Bunları neden söylüyorlar? Benim hakkımda tüm bu korkunç şeyleri söylüyorlar. Ben buyum. Ben buyum. Cildimi beyazlatıyorum. Çocuklara zarar veriyorum. . . . Bu doğru değil, hiçbiri doğru değil,' dedi, sesi sakin ve titreyerek.
Şimdi gözyaşları geliyor.
'Beni suçlayabilirler ve dünyanın çok haklı olduklarını düşünmelerini sağlayabilirler ama çok yanılıyorlar, çok yanılıyorlar...' Michael ceketinin düğmelerini çekiyor ve kollarından kurtulmaya başlıyor. Omuzlarından düşüyor ve üst kollarından geriye doğru sarkarak çıplak göğsünü ortaya çıkarıyor.
Hıçkırarak ağlıyor. 'Bana bak! Bana bak! Ben dünyanın en yanlış anlaşılan insanıyım!' O yıkılır. Önümüzde duruyor, başı eğik, utanıyormuş gibi. Cildinin durumunun gerçek boyutunu ilk kez görüyorum ve bu beni şok ediyor. Öz bilinci o kadar fazladır ki, şimdiye kadar vücudunu ailesinden bile gizlemiştir.
Gövdesi açık kahverengi, üst göğsüne yayılan geniş alanlara ve beyaz lekelere sahip; beyaz bir parça kaburgalarını ve karnını kaplıyor, bir diğeri yan tarafına doğru akıyor ve lekeler bir omzunu ve üst kolu kaplıyor. Kahverengiden çok beyaz var, doğal ten rengi: üzerine kahve serpilmiş beyaz bir adama benziyor.
Bu, alaycı bir dünyanın sahip olmadığını söylediği, cildini beyazlattığına inanmayı tercih ettiği cilt durumudur. Vitiligo! Annem onu teselli etmeye giderken şunu diyor: 'Doğruyu Tanrı bilir, Tanrı gerçeği bilir,' diye tekrarlayıp duruyor.
Hepimiz onu sarılıyoruz, sırtından dolayı sımsıkı sarılamıyoruz. Ceketini giymesine yardım ediyorum.
"Güçlü ol, Michael," dedim. 'Her şey yoluna girecek.'
Kendini toparlaması uzun sürmedi ve özür diledi. 'Ben güçlüyüm. Ben iyiyim' diyor.
Ben ayrıldıktan sonra korumalar, adliyede avukatı Tom Mesereau'dan gelen bir mesajı ilettiler. Yargıç, Michael'ın geç kalmasından memnun değil ve bir saat içinde mahkemede olmazsa kefaletini iptal edecek. Gerçek acısı bile onurlandırılmıyor veya inanılmıyor. :(
Jackson'ın tepkisi ve ruh hali hakkındaki hikayeler ancak Jackson'ın ölümünden sonra aniden su yüzüne çıktı. Michael'a yakın olanlar, suçlanma çilesinden tamamen kurtulmak için mücadele eden, kalbi kırık bir adamdan bahseder.
Michael'ın ağabeyi Jermaine Jackson, kitabında dava günlerini Jacksonların bakış açısından yazıyor. Bir sabah Michael, mavi pijama pantolonu ve ceketiyle mahkemeye geç geldi . Medya, Jackson'ı "dağınık" görünümü nedeniyle eleştirdi, alay etti ancak onun nedenleri vardı.
O sabahın erken saatlerinde, Jackson evinde ağır yaralandı ve hastaneye kaldırıldı. 10 Mart 2005, kendisini suçlayan Gavin Arvizo'nun kürsüye çıkmasından bir gün sonraydı. Jermaine anlatıyor; cep telefonum çalıyor. Sesi endişeli olan Annem: 'Michael hastanede'. Hasteneye gittim, İçeri girmeme izin verdiler. İçeride perdeler çekilmişti. Yarı ışıkta Michael duruyor, desenli mavi pijama altı ve siyah bir ceket giymiş. Neredeyse fısıltıyla. 'İyi misin?' diye soruyorum. "Sadece sırtımı incittim." Zorla gülümsüyor.
Duştan çıkarken çiftlikteki düşüş onu sefil bir acı içinde bıraktı ve hayatın onu dövmeye devam ettiği bir zamanda son yumruk gibi görünüyor. Michael göğüs kafesindeki ve belindeki acıyla yüzünü buruştursa da, zihinsel acısı çok daha büyüktü.
Jermanie kitabında şöyle devam ediyor: Michael gözlerini yerden kaldırıyor. Onu gördüğüm en üzgün hali ama sadece konuşmak istediğini söyleyebilirim.
Şimdiye kadar duygularını nadiren önümüzde açığa çıkardı. Kontrollü ve kararlı biriydi. Ama kontrollü tavrı şimdi bozuldu, şüphesiz dünkü tanıklığı tetikledi ve bu sırt yaralanmasının hüsranıyla birleşti.
'Benim hakkımda söyledikleri hiçbir şey doğru değil. Bunları neden söylüyorlar? Benim hakkımda tüm bu korkunç şeyleri söylüyorlar. Ben buyum. Ben buyum. Cildimi beyazlatıyorum. Çocuklara zarar veriyorum. . . . Bu doğru değil, hiçbiri doğru değil,' dedi, sesi sakin ve titreyerek.
Şimdi gözyaşları geliyor.
'Beni suçlayabilirler ve dünyanın çok haklı olduklarını düşünmelerini sağlayabilirler ama çok yanılıyorlar, çok yanılıyorlar...' Michael ceketinin düğmelerini çekiyor ve kollarından kurtulmaya başlıyor. Omuzlarından düşüyor ve üst kollarından geriye doğru sarkarak çıplak göğsünü ortaya çıkarıyor.
Hıçkırarak ağlıyor. 'Bana bak! Bana bak! Ben dünyanın en yanlış anlaşılan insanıyım!' O yıkılır. Önümüzde duruyor, başı eğik, utanıyormuş gibi. Cildinin durumunun gerçek boyutunu ilk kez görüyorum ve bu beni şok ediyor. Öz bilinci o kadar fazladır ki, şimdiye kadar vücudunu ailesinden bile gizlemiştir.
Gövdesi açık kahverengi, üst göğsüne yayılan geniş alanlara ve beyaz lekelere sahip; beyaz bir parça kaburgalarını ve karnını kaplıyor, bir diğeri yan tarafına doğru akıyor ve lekeler bir omzunu ve üst kolu kaplıyor. Kahverengiden çok beyaz var, doğal ten rengi: üzerine kahve serpilmiş beyaz bir adama benziyor.
Bu, alaycı bir dünyanın sahip olmadığını söylediği, cildini beyazlattığına inanmayı tercih ettiği cilt durumudur. Vitiligo! Annem onu teselli etmeye giderken şunu diyor: 'Doğruyu Tanrı bilir, Tanrı gerçeği bilir,' diye tekrarlayıp duruyor.
Hepimiz onu sarılıyoruz, sırtından dolayı sımsıkı sarılamıyoruz. Ceketini giymesine yardım ediyorum.
"Güçlü ol, Michael," dedim. 'Her şey yoluna girecek.'
Kendini toparlaması uzun sürmedi ve özür diledi. 'Ben güçlüyüm. Ben iyiyim' diyor.
Ben ayrıldıktan sonra korumalar, adliyede avukatı Tom Mesereau'dan gelen bir mesajı ilettiler. Yargıç, Michael'ın geç kalmasından memnun değil ve bir saat içinde mahkemede olmazsa kefaletini iptal edecek. Gerçek acısı bile onurlandırılmıyor veya inanılmıyor. :(
